نشانگرهای زیستی به عنوان راهنمای پایش محیط زیست

نشانگرهای اکولوژیکی مانند انواع بنتوزها، جلبک‏ها و گیاهان جهت ارزیابی وضعیت محیط‏زیستی می‏توانند استفاده گردند، به طوری که یک نشانه اولیه نگران کننده از تغییرات و استرس‏ها  را در محیط‏زیست نشان می‏دهند. در واقع نشانگرها یک ارزیابی غیرمستقیم از کارآیی آن سیستم و اثرات محیط‏زیستی پنهان را نشان داده و اگر به درستی انتخاب شوند ابزار مفیدی در اطلاع رسانی استفاده پایدار از آن سیستم اکولوژیکی برای مدیران می‏باشند. استفاده از نشانگرهای محیط‏زیستی به عنوان یک ابزار مدیریتی  به دلایل زیر مورد تردید می‏باشد: در مبحث شاخص‏های زیستی، صرف حضور و فراوانی گونه‏ها در یک اکوسیستم دلیل بر سلامت اکوسیستم، عدم تخریب و یا    بی‏خطر بودن فعالیت‏های انسانی انجام گرفته در آن اکوسیستم نیست بلکه میزان تنوع ژنتیکی موجود در گونه یا جمعیت‏های آن و وجود تبادل ژنتیکی بین جمعیت‏ها و گروه‏های موجود در آن اکوسیستم ضامن تداوم حیات آن‏ها خواهد بود. لذا اندازه‏گیری تنوع ژنی موجود، تعیین اندازه جمعیت موثر و میزان تبادل ژنی بین آن‏ها، می‏تواند اطلاعات بیشتری در اختیار ما قرار دهد و در برنامه ریزی و ارزیابی پروژه‏ها مورد استفاده قرار گیرد برنامه‏های پایش اغلب به تعداد کمی از نشانگرها بستگی دارند و جهت در نظر گرفتن کل سیستم اکولوژیکی ارزش ندارند. انتخاب نشانگرهای اکولوژیکی در مدیریت برنامه‏هایی که اهداف و برنامه‏های طولانی مدت وسیع دارند،          گیج‏کننده است. برنامه‏های پایش و مدیریت به دلیل نقص در انتخاب نشانگرهای اکولوژیکی مناسب اغلب فاقد دقت بالای علمی هستند. مطالعه نشانگرهای محیط‏زیستی در خصوص انتخاب بهیینه نشانگرها، نشان داده است  که بایستی گونه‏هایی انتخاب شوند که دقیقا منعکس کننده سیستم بوده ، سریعا  متناسب استرس‏ها و موقعیت‏ها تغییر یابند، ساده و آشکار بوده و درک آنها پیچیده نباشد اما در این زمینه باز هم تجربیات ما محدود است و باز هم نیازمند این هستیم که شاخص‏های بهتری را انتخاب کنیم و نشانگرهای محیط‏زیستی را بمنظور اجتناب از   آسیب‏های محیط‏زیستی موجود اصلاح نموده و حتی شاید بهتر باشد از مدل‏های کامپیوتری  در سیستم gis نیز به‏منظور             تجزیه و تحلیل بهتر کمک گرفت.